Nou, beste kijkbuiskinderen, weer een update uit het warme India!

Gisterochtend in een goed uur naar Jodhpur gereden, ook fijn, een keertje kort. Aldaar weer een lokale vertegenwoordiger die ons helpt bij inchecken of zorgt dat gidsen op tijd zijn etc. Wij vragen ons af hoe het zou lopen zonder deze mensen, want we zien hen soms maar een aantal minuten. Maar deze keer ging hij mee en bracht hij ons naar één van de hoogtepunten van de reis: de Flying Fox. Daarbij zag ik, Matthijs, nog wel ff op tegen de hoogtes, maar het ging sowieso gebeuren.

De Flying Fox betreft een parcours van 6 strak gespannen kabels rondom het Merhangarhfort. Alleen al de entree was indrukwekkend, later vandaag zouden we hier terugkeren. Bij de Fox kregen we een instructie en safety briefing, en toen gingen we al. Yvonne beet het spits af, zij stond toevallig het dichtst bij. Er werd überhaupt geen tijd verloren, voor de ene beneden was werd de ander al aangesnoerd: geen ruimte voor twijfel dus. Yvonne landde prima, en daarna mijn beurt: het viel me reuze mee! Niets engs aan, dubbel gezekerd, stabiele houding, weliswaar hoog maar nergens iets van een vrije val of zo (vergelijk de Euromast een jaar of 6 terug).

Ondertussen was het uitzicht natuurlijk ook nog eens uniek. Ons groepje kende ook een kind van +/- 11 met pa, en hij vond het ook top! Dat bewijst maar dat dit vanaf 9jr/1.40m lang tot in de 65-70 (zeg nou zelf: 70 is het nieuwe 50!) gewoon gedaan kan worden. Kortom, een aanrader!

Daarna was het te heet dus we werden naar alweer een zogenaamd Heritage hotel gebracht. Nette kamer, vriendelijke manager, rondleiding en toen maar ff zwemmen om wat af te koelen. Dat lukte zeker in de frisse wind. Maar om 15u werden we opgehaald door gids Lokinder en gingen we naar een mausoleum net naast het fort. Voor ene Jaswant Thanda die in 1895 stierf en na zijn crematie blijvend herdacht moest worden. De vrouwen hielden er vaak de gewoonte op na dat als manlief werd gecremeerd zij erbij sprongen in het vuur. Niet verzonnen, deden ze echt! Zelfs de overgrootmoeder van onze gids deed dat toen zij een kind op hele jonge leeftijd verloor: kan volgens mij alleen maar als je een overtuigde Hindoestaan bent en heel stevig in reïncarnatie gelooft.

Daarna het Merhangarhfort, inderdaad bekend van 'Octopussy', met vele zalen en displays van de maharadja's privécollectie. Hier en daar ging de gids er wel heel diep op in, maar anderzijds prettig iemand met zoveel kennis bij je te hebben. Net als in Udaipur is een kleine 600 jr geleden een aanvang gemaakt met dit fort en heeft elke generatie er een extra vleugel bij gemaakt. En je hebt wat generaties gehad na 600 jaar... de hele klif staat volgebouwd!

We zijn lopend naar beneden gegaan de blauwe stad in. Lijkt op Chefchaouen in Marokko, maar hier is de stad wat groter. Het blauw zou niet alleen een insectenspray zijn, maar het stond ook voor de hoogste van de 4 kastes die ze hier hebben: de Brahmans. Deze staan gelijk met priesters. Na de onafhankelijkheid in 1947 werd juridisch gezien het kaste-stelsel afgeschaft, in de sociale regels geldt echter nog steeds dat uit een andere kaste trouwen niet geaccepteerd wordt: wij hoorden een verhaal dat in een dergelijk geval de dame ver weg ging wonen, maar toen ze na 6 jaar terug kwam werd ze alsnog gestenigd en later levend verbrand...

We gingen naar het Klokketorenplein. Het was 18u dus topdrukte op de markt alhier. Lokinder trakteerde ons op een 'Lassie'. Nee, niet weer een hond, of rijst, maar een yoghurtdrankje met een tik room en wat vanille en kardamon. Het is hier zoiets als de Bossche bol van Jan de Groot: het hele land kent het en vindt het heerlijk, en over 100 jaar zit het nog op diezelfde plek. Daarna nog wat over de kruiden, de granen, het textiel etc. geleerd, en toen zijn we in een textielwarenhuis terecht gekomen. Lang verhaal kort: precies zoals jullie het allemaal van de Turkse tapijtenboer kennen. Tot en met de mooiste kasjmieren weefsels, hij had het allemaal. Uiteindelijk hadden we ook nog een leuk souvenir gekocht en gingen we weer naar het hotel. Daar namen we hartelijk afscheid van Lokinder, en gingen we na even van schoeisel te zijn gewisseld eten. Het was heerlijk, iets met rijst en curry, je kent dat wel. Na de 5u durende rondleiding sliepen we als rozen...

Over vandaag kunnen we veel korter zijn: 340 km naar Jaipur gereden. Dan denk je 3,5 max 4 u rijden, maar niet in India! Dik 6 uur. Op sommige momenten ging Prem nog wel even van de rem, maar boven de 90 kwamen we zelden. Het verkeer lijkt hier nog het meest op Tetris. Allerlei voertuigen, fietsen riksja's tuktuks brommers motoren auto's minivans vrachtwagens in de maten S,M,L,XL, XXL,XXXL en oversized XXXL (steevast geladen met hooi of graan, 4,5 m hoog, 3m breed, en nog 1,5m achter de laadruimte) en niet te vergeten een enkele kameel, ezel of paard en wagen: ALLEMAAL vechten ze om een plekje vooraan. En als die rij vol is dan gewoon weer op de volgende rij...

Op sommige plekken denk ik van laat mij maar, toch moet anderzijds gezegd worden dat Prem geen kras op zijn auto heeft dus hij zal Tetris wel beheersen... Uiteraard kwamen we weer bij een keurig hotel aan, de grootste tot nu een ook weer een heritage locatie. Nog wel ff een klein rondje gelopen in de stad, maar geen werkende ATM kunnen vinden dus dat moet morgen maar. Na een lekker diner in de open lucht gaan we nu maar eens pitten: oogjes dicht en snaveltjes toe dus!