Nou, deze woensdag begon alweer met een grote glimlach! Niet die van ons, want het was maar weer eens 4:30u toen we op moesten staan, nee, die glimlach kwam van Prem! Niemand kan zeggen "Hello sir, how are you" als onze eigenste Prem! Hij was natuurlijk net thuis van onze Odyssee van 1,5 week, maar ja, er moest iemand naar het vliegveld gebracht worden en hij had de toss verloren... nee, hij heeft zich vast vrijwillig gemeld.

Zo gezegd, zo gedaan, inchecken, prima vlucht naar Raipur, en daar stond al weer een chauffeur ons op te wachten. Deze keer zonder een officiële vertegenwoordiging ter assistentie, gewoon een chauffeur. En eentje die het gaspedaal had uitgevonden, hij ging er goed op! Waarschijnlijk viel het mee, maar na 1,5 week Prem leek het wel snel te gaan. Hij vertelde dat er veel mijnbouw is in dit gebied en dat het dus ook een welvarende stad en regio is. Wij zagen het aan de kantoorgebouwen en aan de Europese auto's. Ook viel ons uit de lucht al op dat het wat groener was dan Rajahstan. Meer bos, meer gewassen etc. die verbouwd werden. Ook relatief veel (aangelegde) watervoorzieningen waarin steevast werd gewassen door de vrouwen. Dat blijft een kleurrijk schouwspel, met al die sari's. Onderweg hebben we nog wat gedut, bergpasje genomen en "voor je er erg in had" zaten ook deze 4 uur er weer op: we kwamen aan bij Kanha Jungle Lodge. Hier moest het gaan gebeuren: tijgers zoeken, en vooral: vinden!!

We werden gastvrij ontvangen door Tarun en Dimple, zij runnen deze lodge. Afrikaans model: een grote centrale, ronde open plek met nu airco's, maar ook met een centrale vuurplaats voor in de winter. We kregen niet zo maar een kamer, maar de grootste en mooiste hoekkamer: the Royal Suite. Zo genoemd omdat de koning en koningin van Zweden daar ook ooit sliepen. Leuk detail, afgezien van de ruimte in overvloed, was de boom waar de kamer omheen gebouwd was. Deze Tarun en Dimple staan bekend om hun passie voor natuurbehoud, dus niet vreemd dat er geen boom mocht sterven voor hun bouwplannen.

Die middag maakten we een wandeling langs de rivier met een Engels stel, en een Amerikaanse stagiaire die zichzelf in deze lodge had uitgenodigd, met een lokale gids. Aardig, paar vogeltjes, wat wassende mensen, en daarna gingen we eten. In de buitenlucht natuurlijk, had ik al gezegd dat het hier ook weer tot boven de 35'C opliep?

De twee dagen daarna verliepen volgens een vast stramien. Te beginnen met de wake up call: 4:30u. Dan koffie of thee met koekjes, en rond 5:30u vertrek naar het hek, zo'n 3 minuten rijden. Dan wachten wachten wachten, het is toch maar 13'C of zo, en dan gaat het hek open en stapt de safarigids in. Die wordt dagelijks toegewezen. Van 6 tot 11 mag je in het park zijn, en rond 8:30 gaat iedereen naar een centrale plek voor een ontbijt op de motorkap. Onderschat dat moment niet, want de lokale gidsen wisselen direct uit wie er wel of niet een tijger heeft gezien, lang of kort, waar, of dat het alleen bij tijgersporen is gebleven. Enfin, om 11u uit het park, naar de Lodge en dan douchen en wat anders aan. Om 12:30u lunch, in ons geval vooraf gegaan door een kleine kookdemonstratie van Dimple: altijd fijn om te zien hoe je heel simpel lekker gekruide thee of een dressing kint maken. Na de lunch was het vrije tijd, door de meesten en ook ons gebruikt om wat te lezen en daarbij toe te staan een half uurtje weg te doezelen. Om 15:15 was het weer appèl, weer in de jeeps, weer in de rij, weer een andere safarigids en weer crossen naar diverse plekken in de hoop op tijgers. Rond 18:45 moesten we weer uit het park zijn, snel douchen en om 19:30 een heerlijk diner. We werden hier prima verzorgd!

We leken overigens wel modepopjes: elk moment van de dag andere kleren aan. 's Avonds en ' s ochtends lange broek, lange mouwen, en zelfs een jas want in de ochtend was het nog flink fris, zeker als je in open jeeps gaat crossen. Dan langzaam laagjes afpellen of juist aandoen, omdat het warmer/kouder werd én omdat de muggen meer of minder actief werden. 's Middags dan juist zo luchtig mogelijk, maar voor de avondsafari weer wat meer. En het was hier kurkdroog, en combineer dat met 40 crossende jeeps: het stof zat tot aan de binnenkant van je zonnebrilglazen! Bij terugkeer stond op de parkeerplek steeds iemand om je tas af te stoffen, en daarna iemand met een koud vochtig doekje. We dachten nog, dat hebben we niet nodig, maar na een aai over onze toet bleek toch dat zich in de rimpels van het turen een ware zandbak had gevormd. Daarna nog een welkomstdrankje om af te koelen: toppie toppie dus!

Maar goed: het ging hier dus om tijgers. Vriend en mede explorer Peter, bioloog van huis uit, had ons al trachten te overtuigen dat tijgers alleen indierentuinen bestaan, dat de Indiase overheid de mythe in stand houdt uit geldelijk gewin, maar ze niet echt meer in het wild bestaan. Hij kon het weten want hij en zijn lief Rianne hadden ook een handvol safari's in India gemaakt, zonder tijgers. We waren dus gewaarschuwd!

Vol goede moed gingen we donderdagmorgen op pad. Al heel snel zagen we een Gaur, een Indiase buffel. Bijna zo groot als 1,5 koe, een flinke beest. Loopt wel 30 jaar achter in het modewereld: heeft nog steeds witte sokjes aan. Toch best gave beesten, en we zouden ze bij elke safari zien, en daar hou ik van, dan ben je niet voor niets gekomen. Wat we ook veel zouden zien: spotted deer, oftewel een hert met stippels. Stapels, tot het niet leuk meer is. Tot je denkt, hé, ik heb recht op een nieuw hert elke 5 minuten: er zijn er 30.000 van. Daarnaast nog 2 andere soorten: Barasinga en Sabe of zoiets. Iets minder grote getale, maar ook vaste waarden tijdens onze tochten. Vele vogels, waaronder ijsvogels, kolibries, een uil, roofvogels, en nog veel meer soorten die wij niet kennen. Wij, vooral d'n Hub, zijn van de zoogdieren. De Languren, aapjes, zou ik bijna niet meer noemen, die zagen we elke dag, ook in alle steden.

Het systeem is hier anders dan in Afrika waar je vaak savannes hebt, en op een aantal plaatsen mag rijden waar je wilt. Hier niet. Sowieso is slechts het halve park voor safari gereserveerd en daar is het aantal auto's strikt gelimiteerd. Maanden tevoren moet op paspoortnummer gereserveerd worden, en wijzigen is erg ingewikkeld. Dorpjes moesten verplaatst worden om het een Nationaal Park te maken, en de tegenprestatie was dat elke auto zo'n safarigids mee krijgt: een dorpeling. Spreekt dus nauwelijks Engels, maar communiceert vooral met de chauffeur, en wij hadden het geluk dat we altijd Tarun meekregen. Zo kregen ze inkomsten terug voor hun gedwongen verplaatsing. Grappig om te zien: als Tarun zijn neus in de wind stak en besloot links te gaan, dan was het vaak zo dat 3 andere wagens ook links gingen.

De eerste dag, ochtend en middag rit: geen tijgers. Zou Peter dan toch gelijk krijgen? We zagen het al voor ons: Indiase ambtenaren van ministerie van toerisme die elke ochtend als een soort paaseieren zoeken voetafdrukken maakt in het hele park (overigens 2000 km2). Grote en kleine, voor de welpjes. En als je promotie maakt: dan mag je alarm calls nadoen. Dat zijn de kreten van vogels/apen/herten als ze denken een tijger te spotten, dan waarschuwen ze elkaar. We rijden met 30-40 km/u over de gebaande paden, en dan nog ziet Tarun die paaseieren, euh voetafdrukken, liggen. Hij luistert ook nog meer dan hij kijkt, want die alarm calls zijn je beste indicaties.

Maar er is nog een troef. De parkwachters verplaatsen zich per olifant om te zien of er nog ergens iets opvalt. Zij zien de tijgers dus ook (voor een olifant wijken de tijgers namelijk wel uit), en delen dat. De tweede dag stond ik in de auto een mooie Gaur te fotograferen, toen Tarun zijn oren spitste, de Gaur op hield met eten, en het Indiase gebrabbel in de auto enige opwinding verried. We reden 150m verder, en naast een ander wagen stopten we en nog meer opwinding... en YES YES YES, daar kwamen 2 tijgers uit de struiken. Maar 10 meter voor onze auto. Een jong en haar moeder, hoewel ze in onze ogen vrijwel even groot waren. Na het oversteken gingen ze nog even in het gras liggen, maar toen er een 3e en 4e auto bij kwam werd het ze te veel, en zo kwamen aan deze 3 gave tijgerminuten een einde! Maar we hebben ze gezien, up close and personal zoals dat dan heet!! Direct daarna kwam er rust in de auto, immers, de missie was geslaagd. We gingen iets rustiger rijden, iets vaker stilstaan om te kijken en te luisteren, en zo te kijken of we tot een tweede sighting zouden kunnen komen. Bij het ontbijt bleek dat die andere en onze auto de enige sighting van de eerste helft van de ochtendrit waren. Daarna reden we verder, en warempel, er stak nog een vrouwtje over! Dit was een andere dame, moeder van 4, waar we de dag daarvoor vergeefs op hadden zitten wachten bij één van de drinkplaatsen en waarvan we wisten dat die hele familie in de buurt was, maar zich niet liet zien. Nu dus alsnog, al was het maar 10 seconden. Joepie!!

In de middag hetzelfde ritueel, en zo kwamen we ook weer bij "de" drinkplaats met die familie. Opwinding!! Er waren Gaurs aan het drinken, maar er was een tijger gezien. Waar ging dat nog toe leiden? Ondertussen werd er lustig gedronken door van alles, en meldde zich daarbij ook nog een lippenbeer! Zeldzaam overdag, maar hij telde wel. Een mooie pikzwarte beer, ietsje kleiner dan de Grizzlies uit de dierentuin. Op een gegeven moment liep deze rechts uit beeld, hoorden we een paar flinke brullen, waar we dachten dat de andere tijgers zaten, en na een half minuutje kwam de beer weer rustig terug gestommeld. Dan vandaag maar even een andere route... En toen verlegde de aandacht zich naar het water: we zagen kringen in het water. De tijger was dus aan het drinken, buiten beeld. Rustig bleven we wachten, samen met die inmiddels circa 10 andere wagens. En ja, opeens kwam er één van de vier kinderen (hoewel qua maat eveneens aardig volwassen) te voorschijn, een mannetje. Op een meter of 25. Camera's klikten, video's zoemden. Hij bekeek ons eens rustig. Omdat hier een oude dam lag veel beton in het vizier, maar het blijft een tijger. Slenterde eens over die dam, leek nog even bij wat herten en de gaurs te gaan buurten, wie weet of dat nog tot harde actie zou gaan leiden. Hij kuierde zo wat, ging even liggen in het struikgewas, stond op en verschool zich, en als een ware Hans Klok kwam plotseling zijn zusje te voorschijn en heeft hij haar het verdere programma laten verzorgen. Dat was overzichtelijk: ga in het struikgewas liggen, kijk lelijk naar alle andere zoogdieren, en als dat niet helpt: sta op, zwaai met je start en iedereen neemt weer afstand. Je bent tijger, of niet. Enfin, een sighting dus van 2 tijgers die ons totaal dus op 5 bracht, en deze duurde 20 minuten, dus lang niet gek, al was de afstand flink groter. Ons tijgertotaal werd daarmee 23minuut10. Daarvoor hadden we dan pakweg 18 uur safari's gemaakt, om maar even te zien hoe klein de kansen zijn.

De volgende ochtend gingen we naar een ander deel van het park, maar deze tocht bleef tijgerloos. Het landschap was iets gevarieerder, mooier zouden wij zeggen, maar geen tijgers. Wel de andere vaste supporters. Nog even opwinding na een sighting van een andere wagen maar later heeft deze zich niet meer getoond. In het hele park zitten 80-100 tijgers, in ons deel zo'n 20. De Engelsen uit onze groep hadden 1 sighting van 3,5 seconden, dus wij mogen onze zegeningen tellen. We begrijpen ook dat Peter ze gemist heeft. Om hem dit nieuws in alle rust te kunnen laten verwerken hebben we eerst persoonlijk contact met hem gezocht, hij heeft hier rustig aan kunnen wennen. Inmiddels gaat het goed met hem en het zal me vast een etentje kosten over een week of wat als we elkaar weer treffen. De Stichting Correlatie bleek niet nodig gelukkig. Daar hou ik van, take it like a man!

Na de lunch weer 4 uur rijden naar Raipur, daar geen wifi op de AirPort dus vandaar deze ietwat late update, en weer vliegen naar Delhi, en als wij toch in een verre vreemde stad 2 vrienden hebben dan is het wel Delhi: Parmesh stond weer klaar om ons op te vangen en bracht ons buiten naar de auto: Prem!! Parmesh schrok er zelfs van, zo veel hartelijkheid van zijn anders toch koele en introverte chauffeur. Maar dat zou echt de laatste Prem-rit worden, hij kreeg weer een andere toer aangeboden. Nog even wat eten en dan slapen, morgen voor de verandering weer eens om 5:00u op om naar Varanasi te vliegen. Na de geslaagde Taj Mahal en tijgermissies zijn we ook héél benieuwd wat ons die stad gaat brengen, het was de derde reden om deze keer naar India te gaan