Hubbersgoesindilanka.reismee.nl

Good brakes, good horn and good luck!

Of in Jip en Janneke taal; veel geluk in het verkeer richting Varanasi. Voor degenen die nu al aan het meelezen zijn: WiFi is op de bon. We zitten op het vliegveld in Delhi te wachten op de vlucht naar Sri Lanka en we doden de tijd met het bijwerken van de verhalen van deze geweldige trip die we aan het maken zijn.

Deze tekst en de fotoseries van de tijgers en Nirvana zijn mede mogelijk gemaakt door Joop. Je moet hier op het vliegveld je mobiele nummer ingeven voor 45 minuten gratis WiFi. Nadat we onze nummers al gebruikt hadden, dachten we; we gaan ze hier ff feuten. Dus nummer van Joop opgegeven, die ons keurig de code smste. Dank pap! Mocht het verhaal halverwege abrupt stoppen, zijn we nog niet klaar met vertellen maar worden we van het internet afgegooid en moeten we een volgend slachtoffer vinden.

Na een rumoerig nachtje in het AirPort hotel werden we de volgende ochtend opgehaald door..... Prem! Helemaal onverwacht. Held. Hello Mister..... Deze keer zou echt de laatste keer zijn, dus hij zwaaide nog eens extra bij het afscheid nemen.

Na een korte vlucht kwamen we aan op Varanasi. De man die ons ophaalde sprak steenkolen Engels, dat is op zich geen probleem, maar het was ons type niet zullen we maar zeggen. Dat zal volledig aan ons liggen, we houden wel van een beetje interactie maar die was ver te zoeken. Dan maar een beetje naar buiten staren, genoeg te zien en te horen.

Afijn, daar werd ik van de WiFi afgegooid. Maar geen nood, dankzij Haijoke kan ik weer verder. Bedankt schoonmama, komt die telefoon toch nog een keer van pas! Zie je wel dat het handig is?

Goed, Varanasi dus. Eén van de highlights van onze reis, wat een drukte, wat een indrukken. Voordat ik wegging had ik me niet kunnen bedenken dat ik daadwerkelijk crematies in het echt zou meemaken. We waren nog geen 500 meter bij ons hotel vandaan en ja hoor, daar waren ze al fikkie aan het steken. Goeie grutjes, het was echt een romp! Maar, het stonk niet! Saillant detail was dat achter deze stookplaats een bordje op de muur geschilderd stond; "German Bakery". Daar kon die bakker weinig aan doen dat de overheid besloten had daar een tweede crematorium te maken, maar omdat ook hier de swastikas hier op de muren geschilderd staan (heilig teken in hindoeïsme) geeft het toch een beetje een gek gevoel.

Vooruit, eerste indruk gehad. We lopen verder langs de Ganges en nee Eleonora, geen ronddrijvende ledematen, geen vuilniszakken, geen stinkende rivier. De overheid is begonnen met opvoeden en dus hebben ze een soort van vuilnisboot continue over de rivier varen mocht er iets drijven. Ik heb heel goed gekeken, maar écht niks kunnen ontdekken.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het een schoon dorp is en dat ik over een fleurige boulevard liep. Het zweet liep de bilnaad in, de nostrils werden getergd en ook de oren hadden te lijden. Disco op het water, schreeuwende mensen, geblaf van honden en gekrijs van kinderen.

Veel bedelende vrouwen met een baby op de arm en een splinternieuwe mobiel in hun sari. Ik geloof dat ik het allemaal niet begrijp. Het enige wat ik weet is dat ik er niet aan geef.

En verder liepen we langs het water om uiteindelijk bij het grootste crematorium aan te komen. 200 lijken per dag, de hele dag door. Geen vrouw te bekennen (behalve als je dood bent) en per persoon 300 kg hout. Het leek wel of je op zo'n Oostenrijks houthakkersbedrijf stond. Bomen opgestapeld zover je kon kijken.

Hier werden we voor het eerst belaagd, hadden we nog niet eerder gehad. Mannen die pretendeerden geld per gemaakte foto te moeten incasseren en met veel bombarie onze foto's wilden checken. Wij trapten er niet in tot groot ongenoegen van deze heren die snel op zoek gingen naar een volgend slachtoffer. Die avond hoorden we van onze gids dat ze aasden op toeristen zonder gids en hen geld afhandig maakten. Ratjes!

Davesh, de gids nam ons die avond en de volgende ochtend mee voor een tocht óp het water. Prachtige ceremonies, kleuren en uitzichten. Het ging over offers brengen aan de rivier. Honderden mensen op de wal, en wel een paar duizend op de bootjes. Het is net de Canal Pride in Amsterdam. Ik doe Davesh te kort als ik hem zou proberen te citeren, dus dat doe ik dan ook maar niet. De 45 minuten zijn weer bijna om, wij gaan inchecken, wordt vervolgd.

En hier dan het vervolg. Davesh was zelf een ontwikkeld man, had 7 jr in de westerse wereld gewoond en een brede en genuanceerde kijk op dingen. Enerzijds feilloze kennis, maar anderzijds ook het relativeren daarvan, vooral als het om de rituelen ging. Dan krijg je een completer beeld. De volgende ochtend dus weer met de boot langs de trappen, ghat geheten, en het offeren en reinigen was een lieve lust. Allemaal kijken naar de zon, want nu aanbad je de zon. Met kleine kommetjes werd water over je hoofd gesprenkeld, maar bij gebrek daaraan mag je dat ook doen met je handen. Bij sommigen werd er zo met zeep gesopt dat de meest donkere personen in een witte sneeuwpop veranderden. Weer voor weeeeeeeken gewassen zullen we maar zeggen. Terug bij ons hotel was er een kleine privéceremonie met een priester, en kennelijk iemand van enige importantie omdat er ook 4 man politie om heen stond.

Het was inmiddels 7.15u en we gingen even ontbijten. Althans dat dachten we, maar het duurde even voor dat de crew dat met ons eens werd. Even gedoucht en toen was Mr. Jay van de partij. Een Amerikaan uit Minnesota die nu 19 jaar in India woont. Ietsjes jonger dan wij had hij aan het bijna einde van zijn studie bedacht om toch iets in sociologie te gaan doen, en dan op een plek waar echt álles nieuw voor hem was. Nou, da's gelukt! Inmiddels heeft hij hier zijn universiteit afgerond, is hij ingeburgerd met zijn slippers, lang shirt en omslagdoek en vooral: vloeiend Hindi. Hij nam ons mee met een wandeling langs plekjes in de stad waar we zelf niet zouden komen of te snel aan voorbij zouden zijn gegaan. Kleine tempels, met uitleg over de rituelen, het huis van de vertaler van Sanskriet verhalen uit de overlevering (laat ik het geen bijbel of 10'geboden noemen, maar zoiets), een plek die een garantie op vruchtbaarheid zou geven (hij zelf had ook een kind die zijn bewijslast voor hem ondersteunde), etc. Op enig moment bood hij ons thee en cola aan bij een theeshopje waar hij al 12 jr dagelijks een bakje kwam doen. Uit kleine aardewerken bekertjes, zo goedkoop dat ze niet eens gerecycled werden. De cola was wat veel, dus die had ik (inmiddels MH aan de schrijf) nog in mijn hand. Bij een volgend tempeltje werden de kindjes wat opdringeriger: trekken aan die fles en aan mijn broekzak. Dat pikte hij niet dus in Hindi gaf hij hen te verstaan ons met rust te laten. Toch dovemansoren. Ze ging nog even door. Zonder schroom greep hij een meissie bij haar oren en kneep om te raken zeg maar. Dat hielp nog niet, dus we werden nog 100m achtervolgd. Toen was hij het zat, rende er achteraan en greep haar nog harder bij haar oor. Interessant was dat er toen direct een man of 4 aan kwamen lopen, die hun eigen verkoopstalletjes in de steek lieten om dit te beoordelen en verhaal te halen. Mochten wij, geïnspireerd door zijn orenknijperij, nog het idee gehad het zelf in enige mate fysiek op te lossen dan was het maar goed dat we daar niet voor kozen. Hij kon in Hindi uitleggen wat er gebeurde, en het bleek ook dat ongeveer iedereen in die wijk inclusief die kiddo's hem kenden. Dus het probleem en de oplossing werd geaccepteerd. Wij zouden voor hetzelfde vergrijp echter heel wat gedoe hebben moeten doorstaan... Later legde hij uit nooit te slaan, maar de symboliek van het orenknijpen is wijd verbreid in India: dan heb je iets slechts gedaan, ben je een zondaar. Dus dat kan. Een tik zou ook hij nooit uitdelen. Wat we verder nog interessant vonden is dat met Davesh aan onze zijde iedereen, elk kind, ons met rust liet, maar met hem dus net niet helemaal. Inburgering of niet, goede kost voor een socioloog!

Hierna weer bij het hotel, even afkoelen. Het was van 24'C alweer naar 36'C of zo opgelopen. En even lunchen, weer een favoriete van ons: sweet corn soup. Gegeven de heilige status van de stad is vrijwel de hele stad drooggelegd én vegetarisch, maar dan nog was er genoeg smakelijks om te kiezen. Rond 15 u werden we weer door Davesh opgehaald om naar Sarnath te gaan, een boeddhistische plek net buiten de stad. Hier had Siddharta, de grondlegger van het Boeddhisme als ik dat zo mag zeggen zijn eerste officiële openbaring gedeeld met 5 monniken in het bos onder een boom. De boom die er nu staat is 2,5duizend jaar oud en nog een stekje van de officiële boom. Opvallend genoeg is daar toen nogal wat gebouwd, tot tientallen meters hoog, maar dat is overwoekerd of vernietigd door de Moghuls (moslimkoningen) of Britten. Ze gebruikten het voor bakstenen, tot ze er achter kwamen dat er onder de grond nog veel meer zat. Toen pas hebben ze zich gerealiseerd wat ze hier in handen hadden. Het museum herbergde diverse stukken die normaal in National Gallery of Louvre achtige musea zouden eindigen, zo uniek en waardevol waten ze, maar ze waren gewoon zichtbaar in dit dorp aan de rand van de stad. Wij stonden niet zo in de museum-stand, maar toch moest dit niet onderschat worden.

's Avonds zijn we opnieuw naar de rivierceremonie geweest, maar nu tussen het publiek. Ook leuk. Daarna naar een restaurant op aanraden van Davesh, waar we voor 40% van geld 2 keer zo lekker aten terwijl we 3 keer zo veel keus hadden, dat hadden we vaker moeten doen. Nog even afrekenen en weer de kist in, morgen weer met zonsopkomst opstaan. Voor een ander inmiddels bekend ritueel: vliegen met Indigo.

Varanasi bracht ons wat we er van verwachten. Er zijn vele prachtige, bijzondere, aparte steden op de wereld. Venetië, Sydney, Vancouver, Kaapstad, natuurlijk Rome Parijs Athene om er maar een paar te noemen. Op haar eigen manier hoort Varanasi, of Banares zoals wij nu mogen zeggen als bezoekers, toch ook in dat rijtje. Daarmee is ook het derde doel van onze India experience luid en duidelijk geslaagd. Topreis dus!!

Reacties

Reacties

Anita

Oooo dat is schrikken, gelukkig goed afgelopen en allert blijven hè

Ineke en Joop

Wat een schitterende verhalen alweer van jullie, tfn gaarne beschikbaar gesteld hoor maar dat hij afgebroken werd begrijp ik niet, ik kreeg inderdaad na drie kwartier een melding van voorbij, maar gelukkig kon Hayoke inspringen las ik, prachtig toch. mama,s telefoon werkt hier niet zo goed

Annemiek

Jullie zijn ondertussen op weg naar Nederland terwijl ik weer heb genoten van jullie verhalen! Jullie kunnen het zo leuk en goed verwoorden! Kom veilig weer thuis en bedankt voor het mee laten genieten van deze reis!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!