Met recht kunnen we zeggen dat de Taj Mahal een wereldwonder is. Ongelofelijk wat een bouwwerk en dat allemaal "handgemaakt". Of er kinderarbeid bij betrokken was vertelt het verhaal niet, maar dat zal vast wel. Laten we bij het begin van onze Agra dagen beginnen. Prem stuurde ons zonder problemen naar Agra, alwaar we opgewacht werden door Vivek, onze gids ter plaatse. Vanwege de temperatuur gooide hij direct het programma om, we hadden dan nog wel even tijd voor een duik in het zwembad volgens hem. Heet was het, aangezien we soms onze schoenen uit moesten doen maakten we wat hinkstapsprongen van xenoskleedje naar Ikea kleedje en weer terug. Vivek is een purist, ieder detail besprak hij en als we dan wat glazig keken (mijn hersentjes staan altijd uit als ik niet hoef te werken) zei hij doodleuk; maar dat heb ik toch al verteld? Na drie jaartallen in 1 minuut haak ik meestal af, op vakantie weet ik vaak niet eens welke dag en datum we leven dus niet te moeilijk.... Vivek bleek lokale gidsen op te leiden en wist ook perfect wie er wel een echte gids was en wie niet. In één ding waren wij beter; lopen. Vaak zei hij dan: lopen jullie nog maar een rondje, ik zie jullie bij de uitgang. Vervolgens sjokte hij weg. Als je altijd met dit soort temperaturen om moet gaan ga je dit vanzelf denk ik wel doen.

In elk geval wist hij ons te boeien door met een kwinkslag de gebeurtenissen aan elkaar te rijgen en het te vertellen alsof je naar een spannende film aan het kijken was. Dat was het niet, het waren een heeeele hoop stenen bij elkaar. Vanuit het ene fort keek je op het andere paleis en vanuit daar weer naar de Taj. Zoals gewoonlijk had ook deze keizer weer een paar vrouwen gehad, met allemaal een eigen paleisje. Hij begon een heel verhaal over het feit dat de beste man geen kinderen kon krijgen, maar na een bezoek aan een gebedsgenezer het wel gelukt was bij 1 vrouw. Huh, gelukkig hadden ze toen Caroline Tensen nog niet met DNA onbekend. Met drie vrouwen en een hele hoop buitenvrouwen en maar 1 kind?

De Taj is een mausoleum, en geloof het of niet; als je zo mooi begraven kunt liggen kan ik me voorstellen dat je dat boven cremeren verkiest. De Taj zagen we bij zonsondergang voor het eerst van dichtbij, dat wil zeggen; de overkant van de rivier. De volgende morgen mochten we jippie de pippie weer om 5 uur in de rij gaan staan om het bij zonsopgang te zien. We waren nummer 1 in de mannen en vrouwenrij, dus op tijd. Toen de poort openging, renden(!) mensen weg om het als eerste te zien en zonder andere mensen op de foto te zetten. We hebben niet gerend, maar het is ons gelukt dit marmeren witte wereldwonder redelijk " voor onszelf" te hebben. Kan van de Bucket list; nog even een dankjewel aan mijn geschiedenisleraar van lang geleden. Je hoeft de geschiedenis niet te kennen zei hij, maar als je er een keer komt geniet dan van het bouwwerk zelf. Dat hebben we gedaan!

Na de grote Taj deden we nog een klein rondje baby Taj (dat bouwwerk was eerder voltooid, maar goed) en namen we afscheid van Vivek. Prem reed ons terug naar Delhi, want de volgende dag hadden we een vlucht naar Raipur; tijgers kijken! We hadden 10 dagen rondgetuft met Prem, dus dat was even een raar momentje toen we afscheid moesten nemen. De communicatie verliep soms wel eens moeizaam vanwege de beheersing van de Engelse taal, maar ik ga zijn namasté, zijn brede grijns, zijn koude watertjes, colaatjes en zakken chips missen. Bij het hotel hebben we nog even een foto gemaakt en hem uitgezwaaid. Tot ooit!