Buurman & Buurman

Hoe was het ook al weer; beter een goede buur dan een verre vriend? Wij prijzen ons gelukkig met de goede buurman Roshan van ons oude huis op de plaatjes die samen met buurvrouw Ryan een hotel heeft laten bouwen op Sri Lanka (en daarmee een verre vriend geworden is) én de goede huidige buurman Arnold die ons straks op Schiphol afhaalt.

Na aankomst op Colombo werden we opgehaald door een door Roshan geregelde chauffeur. Begin van de nacht kwamen we aan in het hotel, het was donker dus de buitenkant konden we niet goed zien maar jeutje wat een grote kamer, en wat een heerlijk ruisende golven op de achtergrond. Voor het eerst sinds een week sliep ik heerlijk een gat in de ochtend, 9 uur was ik wakker. Matthijs was uiteraard al lang wakker, maar dat zijn we gewend.

Na het ontbijt was het weerzien met Roshan. Bij daglicht is het hotel ook prachtig, direct aan zee met heerlijk hoge golven en als je daar geen zin in hebt kun je het zwembad inspringen. Van alle gemakken voorzien dus... De eerste dag hebben we niet heel veel anders gedaan dan een beetje gelezen, gezwommen, langs het strand gelopen en bijgekletst. Een heerlijk plekje!

Uiteraard wilde Roshan ook dat we wat van de omgeving zagen, wij de tuktuk in en hij op de brommer er achteraan. Wat een verschil in landschap met India; palmbomen, veel groen in tegenstelling tot de droge vlakten die we de afgelopen weken gezien hebben. In de middag hebben we nog een tempel bezocht (om afkickverschijnselen te voorkomen). Dit was net een stripverhaal. We toverden de middag al om in een "Suske en Wiske en de getekende tempel". Mijn knieën waren niet voldoende bedekt, ik kreeg nog even een bloemetjesgordijn omgehangen. De man die met ons meewandelde had een opschrijfboekje bij zich waarin hij Nederlandse woorden opschreef. Hij wist er al heel wat! Hij vertelde ons een aantal dingen over monniken en het ontstaan van de tempel, ik vond het best: ik heb het stripverhaal gevolgd, gekeken naar een oerlelijk heel groot buddha beeld en van de éne voet op de andere gewiebeld vanwege de hete stenen.

Vanochtend hebben we genoten van een Srilankees ontbijt, nog ff een duik in het zwembad genomen en na het afscheid van de crew hebben we Sri Lanka verlaten. Roshan komt volgende week ook weer voor een paar weken naar de Meern, dus die zien we vast weer in de supermarkt binnenkort.

We kregen deze week twee aanwijzingen om naar huis te komen: een wolk in de lucht ( drie weken lang geen wolk te zien geweest) en wat mafkezen die op mijn buro lagen uit te rusten onder werktijd. Op dit moment zitten we op het vliegveld van Dubai, onze vlucht is vertraagd vanwege een storing bij KLM, geeft ons de tijd dit bij te werken en de laatste foto's er op te gooien. Wij danken onze beide buurmannen voor de attente acties!

Het was ons weer een waar genoegen jullie op deze manier op de hoogte te houden en jullie reacties daar op te lezen. Wij verheugen ons nu al op onze volgende Hubbersgoes......

Good brakes, good horn and good luck!

Of in Jip en Janneke taal; veel geluk in het verkeer richting Varanasi. Voor degenen die nu al aan het meelezen zijn: WiFi is op de bon. We zitten op het vliegveld in Delhi te wachten op de vlucht naar Sri Lanka en we doden de tijd met het bijwerken van de verhalen van deze geweldige trip die we aan het maken zijn.

Deze tekst en de fotoseries van de tijgers en Nirvana zijn mede mogelijk gemaakt door Joop. Je moet hier op het vliegveld je mobiele nummer ingeven voor 45 minuten gratis WiFi. Nadat we onze nummers al gebruikt hadden, dachten we; we gaan ze hier ff feuten. Dus nummer van Joop opgegeven, die ons keurig de code smste. Dank pap! Mocht het verhaal halverwege abrupt stoppen, zijn we nog niet klaar met vertellen maar worden we van het internet afgegooid en moeten we een volgend slachtoffer vinden.

Na een rumoerig nachtje in het AirPort hotel werden we de volgende ochtend opgehaald door..... Prem! Helemaal onverwacht. Held. Hello Mister..... Deze keer zou echt de laatste keer zijn, dus hij zwaaide nog eens extra bij het afscheid nemen.

Na een korte vlucht kwamen we aan op Varanasi. De man die ons ophaalde sprak steenkolen Engels, dat is op zich geen probleem, maar het was ons type niet zullen we maar zeggen. Dat zal volledig aan ons liggen, we houden wel van een beetje interactie maar die was ver te zoeken. Dan maar een beetje naar buiten staren, genoeg te zien en te horen.

Afijn, daar werd ik van de WiFi afgegooid. Maar geen nood, dankzij Haijoke kan ik weer verder. Bedankt schoonmama, komt die telefoon toch nog een keer van pas! Zie je wel dat het handig is?

Goed, Varanasi dus. Eén van de highlights van onze reis, wat een drukte, wat een indrukken. Voordat ik wegging had ik me niet kunnen bedenken dat ik daadwerkelijk crematies in het echt zou meemaken. We waren nog geen 500 meter bij ons hotel vandaan en ja hoor, daar waren ze al fikkie aan het steken. Goeie grutjes, het was echt een romp! Maar, het stonk niet! Saillant detail was dat achter deze stookplaats een bordje op de muur geschilderd stond; "German Bakery". Daar kon die bakker weinig aan doen dat de overheid besloten had daar een tweede crematorium te maken, maar omdat ook hier de swastikas hier op de muren geschilderd staan (heilig teken in hindoeïsme) geeft het toch een beetje een gek gevoel.

Vooruit, eerste indruk gehad. We lopen verder langs de Ganges en nee Eleonora, geen ronddrijvende ledematen, geen vuilniszakken, geen stinkende rivier. De overheid is begonnen met opvoeden en dus hebben ze een soort van vuilnisboot continue over de rivier varen mocht er iets drijven. Ik heb heel goed gekeken, maar écht niks kunnen ontdekken.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het een schoon dorp is en dat ik over een fleurige boulevard liep. Het zweet liep de bilnaad in, de nostrils werden getergd en ook de oren hadden te lijden. Disco op het water, schreeuwende mensen, geblaf van honden en gekrijs van kinderen.

Veel bedelende vrouwen met een baby op de arm en een splinternieuwe mobiel in hun sari. Ik geloof dat ik het allemaal niet begrijp. Het enige wat ik weet is dat ik er niet aan geef.

En verder liepen we langs het water om uiteindelijk bij het grootste crematorium aan te komen. 200 lijken per dag, de hele dag door. Geen vrouw te bekennen (behalve als je dood bent) en per persoon 300 kg hout. Het leek wel of je op zo'n Oostenrijks houthakkersbedrijf stond. Bomen opgestapeld zover je kon kijken.

Hier werden we voor het eerst belaagd, hadden we nog niet eerder gehad. Mannen die pretendeerden geld per gemaakte foto te moeten incasseren en met veel bombarie onze foto's wilden checken. Wij trapten er niet in tot groot ongenoegen van deze heren die snel op zoek gingen naar een volgend slachtoffer. Die avond hoorden we van onze gids dat ze aasden op toeristen zonder gids en hen geld afhandig maakten. Ratjes!

Davesh, de gids nam ons die avond en de volgende ochtend mee voor een tocht óp het water. Prachtige ceremonies, kleuren en uitzichten. Het ging over offers brengen aan de rivier. Honderden mensen op de wal, en wel een paar duizend op de bootjes. Het is net de Canal Pride in Amsterdam. Ik doe Davesh te kort als ik hem zou proberen te citeren, dus dat doe ik dan ook maar niet. De 45 minuten zijn weer bijna om, wij gaan inchecken, wordt vervolgd.

En hier dan het vervolg. Davesh was zelf een ontwikkeld man, had 7 jr in de westerse wereld gewoond en een brede en genuanceerde kijk op dingen. Enerzijds feilloze kennis, maar anderzijds ook het relativeren daarvan, vooral als het om de rituelen ging. Dan krijg je een completer beeld. De volgende ochtend dus weer met de boot langs de trappen, ghat geheten, en het offeren en reinigen was een lieve lust. Allemaal kijken naar de zon, want nu aanbad je de zon. Met kleine kommetjes werd water over je hoofd gesprenkeld, maar bij gebrek daaraan mag je dat ook doen met je handen. Bij sommigen werd er zo met zeep gesopt dat de meest donkere personen in een witte sneeuwpop veranderden. Weer voor weeeeeeeken gewassen zullen we maar zeggen. Terug bij ons hotel was er een kleine privéceremonie met een priester, en kennelijk iemand van enige importantie omdat er ook 4 man politie om heen stond.

Het was inmiddels 7.15u en we gingen even ontbijten. Althans dat dachten we, maar het duurde even voor dat de crew dat met ons eens werd. Even gedoucht en toen was Mr. Jay van de partij. Een Amerikaan uit Minnesota die nu 19 jaar in India woont. Ietsjes jonger dan wij had hij aan het bijna einde van zijn studie bedacht om toch iets in sociologie te gaan doen, en dan op een plek waar echt álles nieuw voor hem was. Nou, da's gelukt! Inmiddels heeft hij hier zijn universiteit afgerond, is hij ingeburgerd met zijn slippers, lang shirt en omslagdoek en vooral: vloeiend Hindi. Hij nam ons mee met een wandeling langs plekjes in de stad waar we zelf niet zouden komen of te snel aan voorbij zouden zijn gegaan. Kleine tempels, met uitleg over de rituelen, het huis van de vertaler van Sanskriet verhalen uit de overlevering (laat ik het geen bijbel of 10'geboden noemen, maar zoiets), een plek die een garantie op vruchtbaarheid zou geven (hij zelf had ook een kind die zijn bewijslast voor hem ondersteunde), etc. Op enig moment bood hij ons thee en cola aan bij een theeshopje waar hij al 12 jr dagelijks een bakje kwam doen. Uit kleine aardewerken bekertjes, zo goedkoop dat ze niet eens gerecycled werden. De cola was wat veel, dus die had ik (inmiddels MH aan de schrijf) nog in mijn hand. Bij een volgend tempeltje werden de kindjes wat opdringeriger: trekken aan die fles en aan mijn broekzak. Dat pikte hij niet dus in Hindi gaf hij hen te verstaan ons met rust te laten. Toch dovemansoren. Ze ging nog even door. Zonder schroom greep hij een meissie bij haar oren en kneep om te raken zeg maar. Dat hielp nog niet, dus we werden nog 100m achtervolgd. Toen was hij het zat, rende er achteraan en greep haar nog harder bij haar oor. Interessant was dat er toen direct een man of 4 aan kwamen lopen, die hun eigen verkoopstalletjes in de steek lieten om dit te beoordelen en verhaal te halen. Mochten wij, geïnspireerd door zijn orenknijperij, nog het idee gehad het zelf in enige mate fysiek op te lossen dan was het maar goed dat we daar niet voor kozen. Hij kon in Hindi uitleggen wat er gebeurde, en het bleek ook dat ongeveer iedereen in die wijk inclusief die kiddo's hem kenden. Dus het probleem en de oplossing werd geaccepteerd. Wij zouden voor hetzelfde vergrijp echter heel wat gedoe hebben moeten doorstaan... Later legde hij uit nooit te slaan, maar de symboliek van het orenknijpen is wijd verbreid in India: dan heb je iets slechts gedaan, ben je een zondaar. Dus dat kan. Een tik zou ook hij nooit uitdelen. Wat we verder nog interessant vonden is dat met Davesh aan onze zijde iedereen, elk kind, ons met rust liet, maar met hem dus net niet helemaal. Inburgering of niet, goede kost voor een socioloog!

Hierna weer bij het hotel, even afkoelen. Het was van 24'C alweer naar 36'C of zo opgelopen. En even lunchen, weer een favoriete van ons: sweet corn soup. Gegeven de heilige status van de stad is vrijwel de hele stad drooggelegd én vegetarisch, maar dan nog was er genoeg smakelijks om te kiezen. Rond 15 u werden we weer door Davesh opgehaald om naar Sarnath te gaan, een boeddhistische plek net buiten de stad. Hier had Siddharta, de grondlegger van het Boeddhisme als ik dat zo mag zeggen zijn eerste officiële openbaring gedeeld met 5 monniken in het bos onder een boom. De boom die er nu staat is 2,5duizend jaar oud en nog een stekje van de officiële boom. Opvallend genoeg is daar toen nogal wat gebouwd, tot tientallen meters hoog, maar dat is overwoekerd of vernietigd door de Moghuls (moslimkoningen) of Britten. Ze gebruikten het voor bakstenen, tot ze er achter kwamen dat er onder de grond nog veel meer zat. Toen pas hebben ze zich gerealiseerd wat ze hier in handen hadden. Het museum herbergde diverse stukken die normaal in National Gallery of Louvre achtige musea zouden eindigen, zo uniek en waardevol waten ze, maar ze waren gewoon zichtbaar in dit dorp aan de rand van de stad. Wij stonden niet zo in de museum-stand, maar toch moest dit niet onderschat worden.

's Avonds zijn we opnieuw naar de rivierceremonie geweest, maar nu tussen het publiek. Ook leuk. Daarna naar een restaurant op aanraden van Davesh, waar we voor 40% van geld 2 keer zo lekker aten terwijl we 3 keer zo veel keus hadden, dat hadden we vaker moeten doen. Nog even afrekenen en weer de kist in, morgen weer met zonsopkomst opstaan. Voor een ander inmiddels bekend ritueel: vliegen met Indigo.

Varanasi bracht ons wat we er van verwachten. Er zijn vele prachtige, bijzondere, aparte steden op de wereld. Venetië, Sydney, Vancouver, Kaapstad, natuurlijk Rome Parijs Athene om er maar een paar te noemen. Op haar eigen manier hoort Varanasi, of Banares zoals wij nu mogen zeggen als bezoekers, toch ook in dat rijtje. Daarmee is ook het derde doel van onze India experience luid en duidelijk geslaagd. Topreis dus!!

To Tiger, or not to Tiger, that' the question

Nou, deze woensdag begon alweer met een grote glimlach! Niet die van ons, want het was maar weer eens 4:30u toen we op moesten staan, nee, die glimlach kwam van Prem! Niemand kan zeggen "Hello sir, how are you" als onze eigenste Prem! Hij was natuurlijk net thuis van onze Odyssee van 1,5 week, maar ja, er moest iemand naar het vliegveld gebracht worden en hij had de toss verloren... nee, hij heeft zich vast vrijwillig gemeld.

Zo gezegd, zo gedaan, inchecken, prima vlucht naar Raipur, en daar stond al weer een chauffeur ons op te wachten. Deze keer zonder een officiële vertegenwoordiging ter assistentie, gewoon een chauffeur. En eentje die het gaspedaal had uitgevonden, hij ging er goed op! Waarschijnlijk viel het mee, maar na 1,5 week Prem leek het wel snel te gaan. Hij vertelde dat er veel mijnbouw is in dit gebied en dat het dus ook een welvarende stad en regio is. Wij zagen het aan de kantoorgebouwen en aan de Europese auto's. Ook viel ons uit de lucht al op dat het wat groener was dan Rajahstan. Meer bos, meer gewassen etc. die verbouwd werden. Ook relatief veel (aangelegde) watervoorzieningen waarin steevast werd gewassen door de vrouwen. Dat blijft een kleurrijk schouwspel, met al die sari's. Onderweg hebben we nog wat gedut, bergpasje genomen en "voor je er erg in had" zaten ook deze 4 uur er weer op: we kwamen aan bij Kanha Jungle Lodge. Hier moest het gaan gebeuren: tijgers zoeken, en vooral: vinden!!

We werden gastvrij ontvangen door Tarun en Dimple, zij runnen deze lodge. Afrikaans model: een grote centrale, ronde open plek met nu airco's, maar ook met een centrale vuurplaats voor in de winter. We kregen niet zo maar een kamer, maar de grootste en mooiste hoekkamer: the Royal Suite. Zo genoemd omdat de koning en koningin van Zweden daar ook ooit sliepen. Leuk detail, afgezien van de ruimte in overvloed, was de boom waar de kamer omheen gebouwd was. Deze Tarun en Dimple staan bekend om hun passie voor natuurbehoud, dus niet vreemd dat er geen boom mocht sterven voor hun bouwplannen.

Die middag maakten we een wandeling langs de rivier met een Engels stel, en een Amerikaanse stagiaire die zichzelf in deze lodge had uitgenodigd, met een lokale gids. Aardig, paar vogeltjes, wat wassende mensen, en daarna gingen we eten. In de buitenlucht natuurlijk, had ik al gezegd dat het hier ook weer tot boven de 35'C opliep?

De twee dagen daarna verliepen volgens een vast stramien. Te beginnen met de wake up call: 4:30u. Dan koffie of thee met koekjes, en rond 5:30u vertrek naar het hek, zo'n 3 minuten rijden. Dan wachten wachten wachten, het is toch maar 13'C of zo, en dan gaat het hek open en stapt de safarigids in. Die wordt dagelijks toegewezen. Van 6 tot 11 mag je in het park zijn, en rond 8:30 gaat iedereen naar een centrale plek voor een ontbijt op de motorkap. Onderschat dat moment niet, want de lokale gidsen wisselen direct uit wie er wel of niet een tijger heeft gezien, lang of kort, waar, of dat het alleen bij tijgersporen is gebleven. Enfin, om 11u uit het park, naar de Lodge en dan douchen en wat anders aan. Om 12:30u lunch, in ons geval vooraf gegaan door een kleine kookdemonstratie van Dimple: altijd fijn om te zien hoe je heel simpel lekker gekruide thee of een dressing kint maken. Na de lunch was het vrije tijd, door de meesten en ook ons gebruikt om wat te lezen en daarbij toe te staan een half uurtje weg te doezelen. Om 15:15 was het weer appèl, weer in de jeeps, weer in de rij, weer een andere safarigids en weer crossen naar diverse plekken in de hoop op tijgers. Rond 18:45 moesten we weer uit het park zijn, snel douchen en om 19:30 een heerlijk diner. We werden hier prima verzorgd!

We leken overigens wel modepopjes: elk moment van de dag andere kleren aan. 's Avonds en ' s ochtends lange broek, lange mouwen, en zelfs een jas want in de ochtend was het nog flink fris, zeker als je in open jeeps gaat crossen. Dan langzaam laagjes afpellen of juist aandoen, omdat het warmer/kouder werd én omdat de muggen meer of minder actief werden. 's Middags dan juist zo luchtig mogelijk, maar voor de avondsafari weer wat meer. En het was hier kurkdroog, en combineer dat met 40 crossende jeeps: het stof zat tot aan de binnenkant van je zonnebrilglazen! Bij terugkeer stond op de parkeerplek steeds iemand om je tas af te stoffen, en daarna iemand met een koud vochtig doekje. We dachten nog, dat hebben we niet nodig, maar na een aai over onze toet bleek toch dat zich in de rimpels van het turen een ware zandbak had gevormd. Daarna nog een welkomstdrankje om af te koelen: toppie toppie dus!

Maar goed: het ging hier dus om tijgers. Vriend en mede explorer Peter, bioloog van huis uit, had ons al trachten te overtuigen dat tijgers alleen indierentuinen bestaan, dat de Indiase overheid de mythe in stand houdt uit geldelijk gewin, maar ze niet echt meer in het wild bestaan. Hij kon het weten want hij en zijn lief Rianne hadden ook een handvol safari's in India gemaakt, zonder tijgers. We waren dus gewaarschuwd!

Vol goede moed gingen we donderdagmorgen op pad. Al heel snel zagen we een Gaur, een Indiase buffel. Bijna zo groot als 1,5 koe, een flinke beest. Loopt wel 30 jaar achter in het modewereld: heeft nog steeds witte sokjes aan. Toch best gave beesten, en we zouden ze bij elke safari zien, en daar hou ik van, dan ben je niet voor niets gekomen. Wat we ook veel zouden zien: spotted deer, oftewel een hert met stippels. Stapels, tot het niet leuk meer is. Tot je denkt, hé, ik heb recht op een nieuw hert elke 5 minuten: er zijn er 30.000 van. Daarnaast nog 2 andere soorten: Barasinga en Sabe of zoiets. Iets minder grote getale, maar ook vaste waarden tijdens onze tochten. Vele vogels, waaronder ijsvogels, kolibries, een uil, roofvogels, en nog veel meer soorten die wij niet kennen. Wij, vooral d'n Hub, zijn van de zoogdieren. De Languren, aapjes, zou ik bijna niet meer noemen, die zagen we elke dag, ook in alle steden.

Het systeem is hier anders dan in Afrika waar je vaak savannes hebt, en op een aantal plaatsen mag rijden waar je wilt. Hier niet. Sowieso is slechts het halve park voor safari gereserveerd en daar is het aantal auto's strikt gelimiteerd. Maanden tevoren moet op paspoortnummer gereserveerd worden, en wijzigen is erg ingewikkeld. Dorpjes moesten verplaatst worden om het een Nationaal Park te maken, en de tegenprestatie was dat elke auto zo'n safarigids mee krijgt: een dorpeling. Spreekt dus nauwelijks Engels, maar communiceert vooral met de chauffeur, en wij hadden het geluk dat we altijd Tarun meekregen. Zo kregen ze inkomsten terug voor hun gedwongen verplaatsing. Grappig om te zien: als Tarun zijn neus in de wind stak en besloot links te gaan, dan was het vaak zo dat 3 andere wagens ook links gingen.

De eerste dag, ochtend en middag rit: geen tijgers. Zou Peter dan toch gelijk krijgen? We zagen het al voor ons: Indiase ambtenaren van ministerie van toerisme die elke ochtend als een soort paaseieren zoeken voetafdrukken maakt in het hele park (overigens 2000 km2). Grote en kleine, voor de welpjes. En als je promotie maakt: dan mag je alarm calls nadoen. Dat zijn de kreten van vogels/apen/herten als ze denken een tijger te spotten, dan waarschuwen ze elkaar. We rijden met 30-40 km/u over de gebaande paden, en dan nog ziet Tarun die paaseieren, euh voetafdrukken, liggen. Hij luistert ook nog meer dan hij kijkt, want die alarm calls zijn je beste indicaties.

Maar er is nog een troef. De parkwachters verplaatsen zich per olifant om te zien of er nog ergens iets opvalt. Zij zien de tijgers dus ook (voor een olifant wijken de tijgers namelijk wel uit), en delen dat. De tweede dag stond ik in de auto een mooie Gaur te fotograferen, toen Tarun zijn oren spitste, de Gaur op hield met eten, en het Indiase gebrabbel in de auto enige opwinding verried. We reden 150m verder, en naast een ander wagen stopten we en nog meer opwinding... en YES YES YES, daar kwamen 2 tijgers uit de struiken. Maar 10 meter voor onze auto. Een jong en haar moeder, hoewel ze in onze ogen vrijwel even groot waren. Na het oversteken gingen ze nog even in het gras liggen, maar toen er een 3e en 4e auto bij kwam werd het ze te veel, en zo kwamen aan deze 3 gave tijgerminuten een einde! Maar we hebben ze gezien, up close and personal zoals dat dan heet!! Direct daarna kwam er rust in de auto, immers, de missie was geslaagd. We gingen iets rustiger rijden, iets vaker stilstaan om te kijken en te luisteren, en zo te kijken of we tot een tweede sighting zouden kunnen komen. Bij het ontbijt bleek dat die andere en onze auto de enige sighting van de eerste helft van de ochtendrit waren. Daarna reden we verder, en warempel, er stak nog een vrouwtje over! Dit was een andere dame, moeder van 4, waar we de dag daarvoor vergeefs op hadden zitten wachten bij één van de drinkplaatsen en waarvan we wisten dat die hele familie in de buurt was, maar zich niet liet zien. Nu dus alsnog, al was het maar 10 seconden. Joepie!!

In de middag hetzelfde ritueel, en zo kwamen we ook weer bij "de" drinkplaats met die familie. Opwinding!! Er waren Gaurs aan het drinken, maar er was een tijger gezien. Waar ging dat nog toe leiden? Ondertussen werd er lustig gedronken door van alles, en meldde zich daarbij ook nog een lippenbeer! Zeldzaam overdag, maar hij telde wel. Een mooie pikzwarte beer, ietsje kleiner dan de Grizzlies uit de dierentuin. Op een gegeven moment liep deze rechts uit beeld, hoorden we een paar flinke brullen, waar we dachten dat de andere tijgers zaten, en na een half minuutje kwam de beer weer rustig terug gestommeld. Dan vandaag maar even een andere route... En toen verlegde de aandacht zich naar het water: we zagen kringen in het water. De tijger was dus aan het drinken, buiten beeld. Rustig bleven we wachten, samen met die inmiddels circa 10 andere wagens. En ja, opeens kwam er één van de vier kinderen (hoewel qua maat eveneens aardig volwassen) te voorschijn, een mannetje. Op een meter of 25. Camera's klikten, video's zoemden. Hij bekeek ons eens rustig. Omdat hier een oude dam lag veel beton in het vizier, maar het blijft een tijger. Slenterde eens over die dam, leek nog even bij wat herten en de gaurs te gaan buurten, wie weet of dat nog tot harde actie zou gaan leiden. Hij kuierde zo wat, ging even liggen in het struikgewas, stond op en verschool zich, en als een ware Hans Klok kwam plotseling zijn zusje te voorschijn en heeft hij haar het verdere programma laten verzorgen. Dat was overzichtelijk: ga in het struikgewas liggen, kijk lelijk naar alle andere zoogdieren, en als dat niet helpt: sta op, zwaai met je start en iedereen neemt weer afstand. Je bent tijger, of niet. Enfin, een sighting dus van 2 tijgers die ons totaal dus op 5 bracht, en deze duurde 20 minuten, dus lang niet gek, al was de afstand flink groter. Ons tijgertotaal werd daarmee 23minuut10. Daarvoor hadden we dan pakweg 18 uur safari's gemaakt, om maar even te zien hoe klein de kansen zijn.

De volgende ochtend gingen we naar een ander deel van het park, maar deze tocht bleef tijgerloos. Het landschap was iets gevarieerder, mooier zouden wij zeggen, maar geen tijgers. Wel de andere vaste supporters. Nog even opwinding na een sighting van een andere wagen maar later heeft deze zich niet meer getoond. In het hele park zitten 80-100 tijgers, in ons deel zo'n 20. De Engelsen uit onze groep hadden 1 sighting van 3,5 seconden, dus wij mogen onze zegeningen tellen. We begrijpen ook dat Peter ze gemist heeft. Om hem dit nieuws in alle rust te kunnen laten verwerken hebben we eerst persoonlijk contact met hem gezocht, hij heeft hier rustig aan kunnen wennen. Inmiddels gaat het goed met hem en het zal me vast een etentje kosten over een week of wat als we elkaar weer treffen. De Stichting Correlatie bleek niet nodig gelukkig. Daar hou ik van, take it like a man!

Na de lunch weer 4 uur rijden naar Raipur, daar geen wifi op de AirPort dus vandaar deze ietwat late update, en weer vliegen naar Delhi, en als wij toch in een verre vreemde stad 2 vrienden hebben dan is het wel Delhi: Parmesh stond weer klaar om ons op te vangen en bracht ons buiten naar de auto: Prem!! Parmesh schrok er zelfs van, zo veel hartelijkheid van zijn anders toch koele en introverte chauffeur. Maar dat zou echt de laatste Prem-rit worden, hij kreeg weer een andere toer aangeboden. Nog even wat eten en dan slapen, morgen voor de verandering weer eens om 5:00u op om naar Varanasi te vliegen. Na de geslaagde Taj Mahal en tijgermissies zijn we ook héél benieuwd wat ons die stad gaat brengen, het was de derde reden om deze keer naar India te gaan

Een wereldwonder!

Met recht kunnen we zeggen dat de Taj Mahal een wereldwonder is. Ongelofelijk wat een bouwwerk en dat allemaal "handgemaakt". Of er kinderarbeid bij betrokken was vertelt het verhaal niet, maar dat zal vast wel. Laten we bij het begin van onze Agra dagen beginnen. Prem stuurde ons zonder problemen naar Agra, alwaar we opgewacht werden door Vivek, onze gids ter plaatse. Vanwege de temperatuur gooide hij direct het programma om, we hadden dan nog wel even tijd voor een duik in het zwembad volgens hem. Heet was het, aangezien we soms onze schoenen uit moesten doen maakten we wat hinkstapsprongen van xenoskleedje naar Ikea kleedje en weer terug. Vivek is een purist, ieder detail besprak hij en als we dan wat glazig keken (mijn hersentjes staan altijd uit als ik niet hoef te werken) zei hij doodleuk; maar dat heb ik toch al verteld? Na drie jaartallen in 1 minuut haak ik meestal af, op vakantie weet ik vaak niet eens welke dag en datum we leven dus niet te moeilijk.... Vivek bleek lokale gidsen op te leiden en wist ook perfect wie er wel een echte gids was en wie niet. In één ding waren wij beter; lopen. Vaak zei hij dan: lopen jullie nog maar een rondje, ik zie jullie bij de uitgang. Vervolgens sjokte hij weg. Als je altijd met dit soort temperaturen om moet gaan ga je dit vanzelf denk ik wel doen.

In elk geval wist hij ons te boeien door met een kwinkslag de gebeurtenissen aan elkaar te rijgen en het te vertellen alsof je naar een spannende film aan het kijken was. Dat was het niet, het waren een heeeele hoop stenen bij elkaar. Vanuit het ene fort keek je op het andere paleis en vanuit daar weer naar de Taj. Zoals gewoonlijk had ook deze keizer weer een paar vrouwen gehad, met allemaal een eigen paleisje. Hij begon een heel verhaal over het feit dat de beste man geen kinderen kon krijgen, maar na een bezoek aan een gebedsgenezer het wel gelukt was bij 1 vrouw. Huh, gelukkig hadden ze toen Caroline Tensen nog niet met DNA onbekend. Met drie vrouwen en een hele hoop buitenvrouwen en maar 1 kind?

De Taj is een mausoleum, en geloof het of niet; als je zo mooi begraven kunt liggen kan ik me voorstellen dat je dat boven cremeren verkiest. De Taj zagen we bij zonsondergang voor het eerst van dichtbij, dat wil zeggen; de overkant van de rivier. De volgende morgen mochten we jippie de pippie weer om 5 uur in de rij gaan staan om het bij zonsopgang te zien. We waren nummer 1 in de mannen en vrouwenrij, dus op tijd. Toen de poort openging, renden(!) mensen weg om het als eerste te zien en zonder andere mensen op de foto te zetten. We hebben niet gerend, maar het is ons gelukt dit marmeren witte wereldwonder redelijk " voor onszelf" te hebben. Kan van de Bucket list; nog even een dankjewel aan mijn geschiedenisleraar van lang geleden. Je hoeft de geschiedenis niet te kennen zei hij, maar als je er een keer komt geniet dan van het bouwwerk zelf. Dat hebben we gedaan!

Na de grote Taj deden we nog een klein rondje baby Taj (dat bouwwerk was eerder voltooid, maar goed) en namen we afscheid van Vivek. Prem reed ons terug naar Delhi, want de volgende dag hadden we een vlucht naar Raipur; tijgers kijken! We hadden 10 dagen rondgetuft met Prem, dus dat was even een raar momentje toen we afscheid moesten nemen. De communicatie verliep soms wel eens moeizaam vanwege de beheersing van de Engelse taal, maar ik ga zijn namasté, zijn brede grijns, zijn koude watertjes, colaatjes en zakken chips missen. Bij het hotel hebben we nog even een foto gemaakt en hem uitgezwaaid. Tot ooit!

Alle paleizen op rij, daar zit vast een mooie foto van jullie twee bij...

De dag begon met een kleine Delhi belly: we zullen hier niet uitleggen hoe dat werkt, Google er gerust op. De gids stond keurig op tijd klaar en de eerste opdracht van de dag was het vinden van een pin automaat. Dat is op zich niet zo moeilijk, als je er 1 ziet, doemen zich her en der nog andere op. Eéntje die geld uitspuugt is een ander verhaal. Ik denk dat we er zo'n 8 of 9 gehad hebben voordat het lukte, en toen hadden we de eerste bezienswaardigheid al gehad. De gids ontpopte zich al heel snel tot fotograaf; "ga maar even hier staan, kijk maar even zus, doe maar even zo" . Hij had er duidelijk zin in, fijn zo'n kerel. Ook fijn dat je van je mobiel de foto's met onderkin, dikke buiken en tegen de zon in kijk foto's heeeel snel kunt deleten.

We begonnen de sightseeing bij het Amber fort (wauw, ik weet een naam). In de jeep omhoog, en door de gids werden we gewaarschuwd voor agressief gedrag van de verkopers langs de weg. Als je niks wil, doorlopen en netjes bedanken. We zijn inmiddels wel gewend aan dit soort verkooptechnieken in Azië, maar toch fijn dat hij het even meldde. De fotoserie spreekt voor zich, een prachtig oud bouwwerk hoog op een heuvel waarbij het me iedere keer weer opvalt dat die koningen van vroeger het allemaal niet zo nauw namen. Een vrouw of 10 was heel normaal. Deze had er 12 en had geheime ingangen naar alle vertrekken van de vrouwen. Matthijs en de gids waren het er over eens: goed geregeld.

Hierna werden we weer als lokvee naar de tapijthandel en edelsteenslijperij gebracht. Prachtige edelstenen, prachtige ringen en kettingen maar geen prachtige prijzen. Zonder iets te onderhandelen had de verkoper al 25% van de prijs afgehaald, maar ik vond het nog te duur. Toen de goeie man vroeg wat ik er dan voor over had, durfde ik dat niet te zeggen; het is niet netjes om iemand te beledigen vind ik en als je een tegenbod doet dan moet je ook uit onderhandelen. Is hem dus niet geworden, maar heb ik toch een keer een bling bling ring aan mijn vinger gehad.

Na de lunch van een soepie met waanzinnig lekker knoflook naan brood ( de meeste toeristen nemen kip, friet en bier?) wilde de gids ons nog wel langs wat andere winkeltjes leiden. We hebben beleefd bedankt.... Hij bracht ons daarna naar het stadspaleis. Cool om hier met deze gids te lopen; als Mozes door de (hele drukke) zee. Hij had hier jaren gewerkt als hoofd beveiliging, liet ons foto's op zijn mobiel zien van de koninklijke familie, en wist feilloos door het hele pand te lopen zonder ook maar 1 highlight te vergeten. De meeste indruk op mij maakte de onderbroek van één van de koningen van lang geleden. Hij zou een goede kans gemaakt hebben op de dikste man ter wereld. Ik heb postuum nog medelijden met zijn dragers....

Uiteindelijk kwamen we bij onze laatste fotoshoot: het paleis der winden. Nee Ferry, het is niet wat je denkt. Met een hoop indrukken kwamen we weer bij het hotel terug, moesten we nog heel even de motor van de gids bewonderen en hebben we een heerlijk verfrissende duik genomen.

Op naar Agra: de Taj Mahal!

Jodhpur en Tetris voor gevorderden?

Nou, beste kijkbuiskinderen, weer een update uit het warme India!

Gisterochtend in een goed uur naar Jodhpur gereden, ook fijn, een keertje kort. Aldaar weer een lokale vertegenwoordiger die ons helpt bij inchecken of zorgt dat gidsen op tijd zijn etc. Wij vragen ons af hoe het zou lopen zonder deze mensen, want we zien hen soms maar een aantal minuten. Maar deze keer ging hij mee en bracht hij ons naar één van de hoogtepunten van de reis: de Flying Fox. Daarbij zag ik, Matthijs, nog wel ff op tegen de hoogtes, maar het ging sowieso gebeuren.

De Flying Fox betreft een parcours van 6 strak gespannen kabels rondom het Merhangarhfort. Alleen al de entree was indrukwekkend, later vandaag zouden we hier terugkeren. Bij de Fox kregen we een instructie en safety briefing, en toen gingen we al. Yvonne beet het spits af, zij stond toevallig het dichtst bij. Er werd überhaupt geen tijd verloren, voor de ene beneden was werd de ander al aangesnoerd: geen ruimte voor twijfel dus. Yvonne landde prima, en daarna mijn beurt: het viel me reuze mee! Niets engs aan, dubbel gezekerd, stabiele houding, weliswaar hoog maar nergens iets van een vrije val of zo (vergelijk de Euromast een jaar of 6 terug).

Ondertussen was het uitzicht natuurlijk ook nog eens uniek. Ons groepje kende ook een kind van +/- 11 met pa, en hij vond het ook top! Dat bewijst maar dat dit vanaf 9jr/1.40m lang tot in de 65-70 (zeg nou zelf: 70 is het nieuwe 50!) gewoon gedaan kan worden. Kortom, een aanrader!

Daarna was het te heet dus we werden naar alweer een zogenaamd Heritage hotel gebracht. Nette kamer, vriendelijke manager, rondleiding en toen maar ff zwemmen om wat af te koelen. Dat lukte zeker in de frisse wind. Maar om 15u werden we opgehaald door gids Lokinder en gingen we naar een mausoleum net naast het fort. Voor ene Jaswant Thanda die in 1895 stierf en na zijn crematie blijvend herdacht moest worden. De vrouwen hielden er vaak de gewoonte op na dat als manlief werd gecremeerd zij erbij sprongen in het vuur. Niet verzonnen, deden ze echt! Zelfs de overgrootmoeder van onze gids deed dat toen zij een kind op hele jonge leeftijd verloor: kan volgens mij alleen maar als je een overtuigde Hindoestaan bent en heel stevig in reïncarnatie gelooft.

Daarna het Merhangarhfort, inderdaad bekend van 'Octopussy', met vele zalen en displays van de maharadja's privécollectie. Hier en daar ging de gids er wel heel diep op in, maar anderzijds prettig iemand met zoveel kennis bij je te hebben. Net als in Udaipur is een kleine 600 jr geleden een aanvang gemaakt met dit fort en heeft elke generatie er een extra vleugel bij gemaakt. En je hebt wat generaties gehad na 600 jaar... de hele klif staat volgebouwd!

We zijn lopend naar beneden gegaan de blauwe stad in. Lijkt op Chefchaouen in Marokko, maar hier is de stad wat groter. Het blauw zou niet alleen een insectenspray zijn, maar het stond ook voor de hoogste van de 4 kastes die ze hier hebben: de Brahmans. Deze staan gelijk met priesters. Na de onafhankelijkheid in 1947 werd juridisch gezien het kaste-stelsel afgeschaft, in de sociale regels geldt echter nog steeds dat uit een andere kaste trouwen niet geaccepteerd wordt: wij hoorden een verhaal dat in een dergelijk geval de dame ver weg ging wonen, maar toen ze na 6 jaar terug kwam werd ze alsnog gestenigd en later levend verbrand...

We gingen naar het Klokketorenplein. Het was 18u dus topdrukte op de markt alhier. Lokinder trakteerde ons op een 'Lassie'. Nee, niet weer een hond, of rijst, maar een yoghurtdrankje met een tik room en wat vanille en kardamon. Het is hier zoiets als de Bossche bol van Jan de Groot: het hele land kent het en vindt het heerlijk, en over 100 jaar zit het nog op diezelfde plek. Daarna nog wat over de kruiden, de granen, het textiel etc. geleerd, en toen zijn we in een textielwarenhuis terecht gekomen. Lang verhaal kort: precies zoals jullie het allemaal van de Turkse tapijtenboer kennen. Tot en met de mooiste kasjmieren weefsels, hij had het allemaal. Uiteindelijk hadden we ook nog een leuk souvenir gekocht en gingen we weer naar het hotel. Daar namen we hartelijk afscheid van Lokinder, en gingen we na even van schoeisel te zijn gewisseld eten. Het was heerlijk, iets met rijst en curry, je kent dat wel. Na de 5u durende rondleiding sliepen we als rozen...

Over vandaag kunnen we veel korter zijn: 340 km naar Jaipur gereden. Dan denk je 3,5 max 4 u rijden, maar niet in India! Dik 6 uur. Op sommige momenten ging Prem nog wel even van de rem, maar boven de 90 kwamen we zelden. Het verkeer lijkt hier nog het meest op Tetris. Allerlei voertuigen, fietsen riksja's tuktuks brommers motoren auto's minivans vrachtwagens in de maten S,M,L,XL, XXL,XXXL en oversized XXXL (steevast geladen met hooi of graan, 4,5 m hoog, 3m breed, en nog 1,5m achter de laadruimte) en niet te vergeten een enkele kameel, ezel of paard en wagen: ALLEMAAL vechten ze om een plekje vooraan. En als die rij vol is dan gewoon weer op de volgende rij...

Op sommige plekken denk ik van laat mij maar, toch moet anderzijds gezegd worden dat Prem geen kras op zijn auto heeft dus hij zal Tetris wel beheersen... Uiteraard kwamen we weer bij een keurig hotel aan, de grootste tot nu een ook weer een heritage locatie. Nog wel ff een klein rondje gelopen in de stad, maar geen werkende ATM kunnen vinden dus dat moet morgen maar. Na een lekker diner in de open lucht gaan we nu maar eens pitten: oogjes dicht en snaveltjes toe dus!

Namasté!

We zijn goed bezig met onze inburgeringscursus. We zeggen nu dus 'namasté', vouwen de handen voor de borst en maken een beleefde buiging. We zijn inmiddels in Jodhpur aangekomen en morgen gaan we door naar Jaipur. Klinkt heeeel druk, maar valt mee:wij hebben Prem.

We waren gebleven in Udaipur. De rit naar Rohet verliep voorspoedig. We maakten kennis met de Indiase snelwegen: maximaal 90 km per uur, als er een tegenligger komt omdat hij te lui is om even in te voegen op zijn eigen kant van de weg dan seint hij met zijn lichten (verkeersbericht?, nooit van gehoord) en als er dan een vrachtauto op zijn kant ligt staat Prem op zijn rem zodat we dat eens allemaal goed kunnen bekijken. Hij vroeg nog net niet of we er een foto van wilden maken.

Na een fijn, bochtig bergweggetje (Eline, je zou het vanwege zijn rijstijl niet overleven) kwamen we bij een enorm tempelcomplex. Blote knieën en blote schouders niet toegestaan, gelukkig was het maar 40 graden dus die langere broek en een vestje kwamen best van pas. In de tempel was Matthijs me direct kwijt, ik volg vaak niet de route die aangegeven staat en weet meestal de "experts" te ontwijken. De tempel was indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen. Met gele stippen op ons voorhoofd verlieten we het complex, op naar een lang en gelukkig leven (en een paar honderd roepies lichter).

We vervolgden onze weg en Prem reed voorbij de afslag die mij wel logisch leek, maar goed hij is de chauffeur. Ineens stond hij bruusk op zijn rem, geen ongeluk te zien, en vroeg ons of we wat wilden drinken. We hadden hem door: afleidingsmanoeuvre.... Hij had de afslag gemist en we reden weer een stukkie terug. Uiteindelijk reed hij ons keurig Rohet in, stopte ergens dat wij dachten; ok, is het hier?? Aan de buitenkant geef je er geen roepie voor. Maar... achter de muur zat een oase van rust. Onze kamer zat recht boven de (vermaarde) paardenstallen de familie, maar daar heb ik niet echt iets van gemerkt. Onze dierenvriend mister M rook direct iets....

De volgende dag vroeg op voor weer een fietstocht. De fietsen vielen in het niet bij degene die we eerder hadden, maar ze hadden supergezellige mandjes voorop! Ok, geen versnelling en het zadel was niet verstelbaar en de ketting was niet jofel, maar who cares? We waren op stap met een vogelaar, dat ging wat worden... Lyrisch over een reiger. Uh, meneer, die heb ik ook wel eens op de rand van mijn vijver zitten.... Kijk naar die pauw dan! Uh, meneer, die hebben wij in Nederland ook. Die eend dan? Uiteindelijk zagen we een kingfisher. Ok, die hadden we nog nooit in het echt gezien. Dat we de antilopen in de verte spannender vonden, vond hij maar niks. De gids voelde wel aan dat dit niet helemaal aan onze verwachtingen voldeed. Hij probeerde het nog met de lokale basisschool. Na de corrigerende tik waarbij één van de jochies een halve meter van zijn plaats af sprong en nadat de gids me probeerde te overtuigen dat vrouwen écht minder horen te verdienen dan mannen voor hetzelfde werk was mijn hoofd klaar met deze man. Beleefd ja en amen geknikt de rest van de tocht terug. Gelukkig hadden we wind mee...

De avond werd gevuld met een jeeptocht langs de Bisnoi, mensen die leven op het platteland en proberen zoveel mogelijk de natuur in ere te houden en daarvoor 29 regels volgen. Mooi principe maar langzaam aan verwaterden ook bij hen de principes kennelijk. We mochten overal foto's maken maar dat voelt best gênant, dat hebben we dus ook niet gedaan. Dat welvaart een invloed heeft op je uiterlijk werd wel pijnlijk duidelijk toen de stamoudste vertelde dat hij 79 was... Fuckeduckie, dat is mijn vader ook bijna.... en die ziet er een stuk gezonder uit!

De gids telefoneerde druk, op naar de opiumceremonie. Hè, lekker, nu komen we op mijn terrein dacht ik. De gids haastte zich te zeggen dat opium nu aan strikte banden ligt in India, welkom in de echte wereld. Er werd een showtje opgevoerd, hij had het over tinctura opii en legde een zwart blokje in mijn handen wat bij lange na niets met tinctura te maken had. Daarna moesten we nog even langs de pottenbakker. We scoorden onderweg nog even een geitenhoeder, dat was een spontane actie.

De antilopen deden gewoon wat antilopen altijd doen; hun kont naar je toedraaien. Dat was fun en echt. De rest van de dag was prima, maar had een hoop verkoopgehalte. Jammer, ik had de hele dag het idee dat ik in een Bollywood film liep, alles leek geregisseerd.

Vandaag hebben we een drukke dag in Jodhpur gehad met een supergids en hebben we lekker getokkeld over het fort. Dat verhaal en de foto's volgen.

Namasté, wij gaan slapen...

Leven als een maharadja

Na de uitgebreide uiteenzetting over Delhi zal ik een ietwat beknopter verhaal over de indrukken in Udaipur schrijven. Iets is in mijn beleving heel leuk, leuk of minder leuk en voelt heel goed, goed of minder goed. Hoe die plekjes dan precies heten; geen idee. Dat soort dingen kan ik opzoeken in een boekie of vragen aan mijn meereizende encyclopedie die luistert naar de naam Matthijs.

De vlucht vanuit Delhi was vertraagd, maar de piloot had vroeger in de Efteling gewerkt en met wat capriolen van boven naar beneden en van links naar rechts haalde hij de verloren tijd grotendeels weer in. Wij hoefden pas om half vijf weer klaar te staan voor een boottochtje dus we hadden die middag alle tijd in dit fantastische hotel om een beetje te zwemmen en te appen met het thuisfront.

De eigenaar van dit hotel had na het voltooien van dit bouwwerk kennelijk nog een paar stuivers over; het wemelt hier van de oldtimers. Je kunt het mooi of minder mooi vinden, maar bijzonder is het. Vandaar ook de titel van dit verhaal, we leven hier als een maharadja. Behalve dan net even: ik was ongeveer hier met mijn verhaal en toen besloot iemand de Wifi er even af te gooien, alles kwijt en opnieuw beginnen....

Terug naar de boottocht die stipt om 17.00 uur vertrok. Alleen zaten wij er niet op. Het verkeer zat ietsiepietsie tegen, de gids moest opgehaald worden en de tickets moesten nog gekocht worden. Dat past niet in een half uurtje en vijf minuten voor vijf kwam de stress onder de tulband van Prem uit. Nou ja, dan maar een uurtje later vertrekken. Had ik nog even tijd voor de échte India ervaring; een toiletbezoekje. Neus dicht en vooral niet te veel kijken, daar kom je een eind mee. Suus, het kwam dicht bij de Ethiopische ervaring.

De boottocht was prima, het paleis is prachtig bij de ondergaande zon dus eigenlijk heeft de vertraging alleen maar goeds opgeleverd.

En dan vandaag: om 9.15 hadden we al 30 kilometer gefietst met Hussain. Startend bij de opkomende zon vanuit Udaipur om 6.15 uur met een heerlijk temperatuurtje van rond de 26 graden. Hussain zette direct de gang er in, heuvel op. Na een minuut of 10 waren we de stad uit en reden we langs het meer op rustige wegen. Langs de weg kregen we nog een kop thee van hem bij een stalletje waarvan je zeker weet dat de smaakpolitie daar hele fijne culturen aan zou treffen maar ach, we merken het vanzelf als het mis gaat.

Als slotstuk van vandaag zijn we nog in een tempel geweest en ook in het paleis. Wat een pracht en praal! En wat een fijn einde van deze middag in ons zwembad: nog even genieten als een maharadja.....